Оруэлл Джордж - Ферма (На Белорусском Языке)
Джордж Оруэл
Ферма
Пераклаў Сяргей Шупа
Вершаваныя тэксты пераклаў Алег Мiнкiн
I
Мiстэр Джоўнз, гаспадар фермы Мэнар, зачынiў на ноч курнiкi, але ён быў
такi п'яны, што забыўся пра куранячыя пралазы. Iдучы за кругам святла ад
лiхтара, якое скокала з боку ў бок, ён прайшоў, хiстаючыся, праз двор, скiнуў
боты каля тыльнага ўвахода, нацадзiў сабе апошнюю шклянку з бочкi ў каморы i
падняўся ў спальню, дзе ўжо храпла мiсiс Джоўнз.
Як толькi святло ў спальнi згасла, ва ўсiх пабудовах на ферме пачалося
варушэнне i розрух. Яшчэ ўдзень паўсюль разышлася чутка, што стары Маёр,
дыпламаваны кныр сярэдняй белай пароды, прыснiў папярэдняе ночы дзiўны сон i
хацеў бы пераказаць яго iншым жывёлам. Было дамоўлена, што яны ўсе збяруцца ў
вялiкiм гумне, як толькi ўпэўняцца, што мiстэр Джоўнз заснуў i не здолее iм
перашкодзiць. Старога Маёра (так яго заўсёды называлi, хоць на
сельскагаспадарчай выставе ён выступаў пад iмем Уiлiнгдонскi Прыгажун) усе на
ферме так глыбока паважалi, што кожны быў гатовы ахвяраваць гадзiнаю сну, каб
пачуць, што ён меўся сказаць.
У адным канцы вялiкага гумна, дзе было нешта накшталт прыўзнятай пляцоўкi,
пад лiхтаром, што звiсаў з бэлькi, ужо ляжаў Маёр, зручна ўладкаваўшыся на
саламяным подсцiле. Яму было дванаццаць гадоў, i за апошнi час ён моцна
растлусцеў, але гэта ўсё яшчэ быў самавiты вяпрук з мудрым i дабразычным
аблiччам, нягледзячы на тое, што яму нiколi не падрэзвалi iклаў. Ужо даўно
пачалi прыходзiць i iншыя жывёлiны, уладкоўваючыся, як каму зручней. Спачатку
прыйшлi тры сабакi, Званочак, Джэсi i Пiнчар, пасля свiннi - яны разлеглiся на
саломе перад самай пляцоўкай. Куры паселi на падаконнi, галубы заляцелi на
кроквы, авечкi i каровы леглi за свiннямi i пачалi жваць жуйку. Двое цяглавых
коней, Баксёр i Канюшынка, увайшлi разам, ступаючы вельмi павольна i асцярожна
апускаючы свае вялiкiя кашлатыя капыты, каб не раздушыць якую малую жывёлiну,
што схавалася ў саломе. Канюшынка была мажная кабыла-жарабятнiца сярэдняга
веку, да якой пасля чацвёртага жарабення так ужо i не вярнулася яе колiшняя
зграбнасць. Баксёр быў вялiзнаю жывёлiнаю, амаль васемнаццаць далоняў вышынёю,
i дужы, як два звычайныя канi разам. Белая паласа ў яго на носе надавала яму
крыху дурнаваты выгляд, дый сапраўды, вялiкiм розумам ён не вылучаўся, але ўсе
навокал паважалi яго за цвёрды характар i неверагодную цягавiтасць. Пасля
коней прыйшлi белая каза Мюрыэль i асёл Бэнджамiн. Бэнджамiн быў сама старою i
сама сярдзiтаю жывёлiнай на ферме. Гаварыў ён рэдка, а калi i раскрываў рот,
дык звычайна каб зрабiць якую цынiчную заўвагу - напрыклад, ён казаў, што Бог
даў яму хвост, каб адганяць мух, але хай бы лепш не было нi хваста, нi мух.
Сярод усiх жывёлаў на ферме ён быў адзiны, хто нiколi не смяяўся. Калi ў яго
пыталiся чаму, ён адказваў, што не бачыць, з чаго смяяцца. Тым не меней, не
прызнаючы таго адкрыта, ён быў вельмi прыязны да Баксёра; абодва яны звычайна
бавiлi нядзелi разам на маленькiм выгане за садам, там пасвiлiся побач i
нiколi не размаўлялi.
Абое коней ужо былi леглi, калi вывадак качанят, у якiх памерла мацi,
увайшоў шнурочкам у гумно, ледзь чутна пiскаючы i азiраючыся на бакi, яны
выглядалi сабе месца, дзе б на iх не наступiлi. Канюшынка паклала перад iмi
пярэднюю нагу, абгарадзiўшы iх, нiбы сцяною, качаняты схавалiся за ёю, як у
гняздзечку, i адразу заснулi. У апошнюю хвiлiну ўвайшла, строячы манерлiвыя
мiны i жуючы кавалак цукру, дурненькая Молi, прыгожая белая кабылка, што
вазiла рысорную д
